Viðeigandi að gefa bókina í Ísrael

Þetta eru hræðilegar lýsingar sem þarna eru. En þær eru í fortíðinni og lítið hægt að gera í þessu annað en að muna glæpina, gleyma þeim ekki, læra af þeim og gera ekki slíkt hið sama.

Í nútíðinni eru Ísraelar svo gott sem búnir að búa til sitt eigið gettó nema hvað að þar búa núna Palestínumenn. Þeir eru kúgaðir út í eitt, eitthvað sem gyðingar fengu að smakka á í pólsku gettóunum.  Þeir hafa mjög takmörkuð réttindi og Ísraelsmenn níðast á þeim daginn út og inn.

Hvað sagði Jesús? "Það sem þú vilt að aðrir gjöri þér skalt þú og þeim gjöra" og "Það sem að þú gerir þínum minnsta bróður, það hefurðu gert mér".

Og svo nudda gyðingar heimsbyggðinni uppúr sektarkenndinni vegna helfararinnar, reglulega, en eru að gera slíkt hið sama við Palestínumenn, as we speak. Og allt í skjóli Bandaríkjamanna, stærstu hræsnara nútímans.

Sumir kunna ekki að skammast sín. 

„Ég er að breytast í dýr sem langar að deyja"

Lífið án Múrsins

Þetta eru undarlegar fréttir. Múrinn farinn. Hann hefur verið hluti af "netinu" síðan ég hóf að nota það og hef kíkt á hann endrum og eins. Þó ég hafi nær aldrei verið sammála þeim þá þykir mér vænt um Múrinn og kíki stundum á Stefán Pálsson á blogginu hans.

Ég á eftir að sakna hans. Sem er furðulegt þar eð ég er Sjalli af frjálshyggjuvængnum.

Múrinn lagður niður

Enn fær Ágúst Ólafur ekki neitt

Það er með ólíkindum hvað sjálfur varaformaður Samfylkingarinnar fær lítið að gera og litla ábyrgð í þessari ríkisstjórn. Ekki ráðherra, ekki þingflokksformaður, komi lítið sem ekkert að myndun ríkisstjórnarinnar, ólíkt Þorgerði Katrínu í Sjálfstæðisflokknum. Hvað er í gangi þarna? Er hann í skíthúsinu eða hvað? Er verið að ganga framhjá honum eins og gengið var framhjá pabba hans þegar Þórunni Sveinbjarnardóttur var skotið upp fyrir hann (og þar með á þing) hér um árið, 1999?

Ég veit ekki, ef ég væri í sporum Ágústs væri ég alls ekki hress með svona algert og blákalt diss. Hann er jú varaformaður, er það eitthvað valdalaust embætti? 

Lúðvík kjörinn þingflokksformaður Samfylkingar

Jafnrétti til náms?

Skrítnar þessar kröfur um jafnrétti til náms. Hvað er það? Snýst það um að allir skuli vera jafn klárir? Eða hafa félagslega aðstöðu til náms? Að heimilisaðstæður skuli verða jafnar hjá öllum svo allir geti farið í skóla?

Það vill svo til að fjárhagslega hliðin er bara brot af þessari "jafnrétti til náms" klisju.  En nú virðist sem svo að allir standi í eigin lappir varðandi gáfur, félagslega getu, heimilisaðstæður og aðra þætti sem skera úr um getu til náms. Hvað er þá að því að nememdur pungi út fé fyrst þau eru að fjárfesta (mjög vel) í eigin framtíð? Þar að auki er allt nám lánshæft hjá [H]LÍN og þar með eru peningarnir tryggðir fyrir náminu. Hvað þarf þá meira? Fyrir utan það að skólinn hefur sett sér mjög metnaðarfull markmið um gæði, og það næst illa ef ekki má rukka fyrir námið. Þetta kostar allt pening, pening sem þessir blessuðu nemendur vilja greinilega ekki leggja út sjálfir.

En að sjálfsögðu er ekki réttlátt að taka svona illa í KRÖFUR Stúdentaráðs. Þrýstihóps sem vill að nám þeirra sé borgað af öðrum.

Stúdentaráð HÍ krefur nýja ríkisstjórn um skýr svör

Fátæktin er ekki bara á Íslandi

Já, fátæktin hrellir líka kvikmyndastjörnur, svo blankar eru þær að þær hrekjast á suðurpólinn jafnvel og þurfa þar að búa í kommúnum.

Hvað getum við kallað þessa tegund fátæktar? Húsnæðisleg fátækt? Var það ekki kölluð "menningarleg fátækt" ef fólk ætti ekki fyrir bjór á pöbbnum og að fara í bíó?

Orlando Bloom hefur ekki efni á heimili í London

Er þetta ekki sá sami og reiknaði tap á Kárahnjúkavirkjun á stórhæpnum forsendum?

Þó ég stundum eigi það til að gagnrýna reikniaðferðir Guðmundar Ólafssonar (Lobba) þá komst hann að sömu niðurstöðu og ég um villur og rugl í útreikningum Þorsteins varðandi álverð, og álverð var einmitt lykilþáttur í því að reikna tap af Kárahnjúkavirkjun.

 Það getur hver sem er farið og skoðað verðþróun áls frá 1998 á vef London Metal Exchange og skoðað fyrir sjálfan sig. Skýrsla Þorsteins vísaði í þessa aðila sem heimild fyrir verði á áli.

Þannig að ég vona að mér fyrirgefist það að trúa frekar Einari sjávarútvegsráðherra þegar hann lýsti því yfir að þessar tölur Þorsteins væru þvættingur. Þessar tölur hjá Þorsteini eru nefnilega ekkert nýjar af nálinni.

750 milljónum varið í verkefni tengd hvalveiðum

Þvílík smekkleysa!

Eitt er að sprauta vatni á frægt fólk í gríni. Annað er að sprauta úr byssu á ráðherra fyrir framan börnin hans.

Tveir sænskir ráðherrar hafa verið ráðnir af dögum og mig grunar nú að synir hans Reinfeldt séu meðvitaðir um það. Ætli þeim hafi liðið vel meðan verið var að skjóta úr byssu á pabba þeirra? Þó í gríni sé?

Spurning um stað og stund, ekki satt? 

Sænska forsætisráðherranum sýnt vatnsbyssutilræði

Góð niðurstaða, lélegur ráðherra farinn.

Það er ágætt að Sturla er ekki lengur samgönguráðherra. Mér er ekkert sérlega vel við hann, svo vægt sé að orði komist. Stuðningsmenn hans voru staðnir að kosningasvindli hér fyrir fjórum árum, í prófkjöri, og maður hefði haldið að þá myndi þetta verða betra í ár. En nei, það var þá bara handraðað á listann, óþarfi að svindla.

Þar að auki aulaðist hann ekki til að setja tvöföldun Suðurlandsvegar og Vesturlandsvegar á dagskrá fyrr en blóðugt ár kom, eins og kom í fyrra, þegar 31 létust í banaslysum. Samt hefur það legið fyrir lengi að þessir vegir eru langhættulegastir á landinu. Nei nei, borum bara göng í staðinn út um allt fyrir örfáar hræður. Endilega. Talandi um vitlausa forgangsröðun.

Og síðasta klúðrið hjá kalli var Grímseyjarferjan. Keypt einhver gömul og afdönkuð ferja frá Írlandi fyrir Grímseyinga, hverra eina samgöngutæki við meginlandið er einmitt ferjan. Á sama tíma er keypt splunkuný ferja fyrir kjördæmi ráðherrans sem tók við af ferjunni Baldri.

Farvel Sturla. Möllerinn á eftir að standa sig mun betur en þú, í það minnsta er erfitt að gera verr. Og það er eiginlega óskiljanlegt hvernig þú fórst að því að vera ráðherra í svona langan tíma.

Sturla: Ósáttur við að hverfa úr samgönguráðuneytinu

Hún hefur núna klárað tindana sjö

Þetta er greinilega kjarnakona, hún er núna búin að klára tindana sjö. Þvílíkt afrek! Nú er bara að fara á Norðurpólinn og Suðurpólinn og þá slær hún Haraldi Erni Ólafssyni við. Á fleiri vegu en einn.

19 ára stúlka kleif Everest

Hvannadalshnjúkur klifinn

Ég hef lengi haft gaman af fjallaklifri og fjallgöngum þó ekkert sé nú rökrétt í því að puða við að ganga uppá fjall til þess eins að koma svo strax niður aftur. En hvað um það. Ég fór ásamt 16 öðrum vinnufélögum mínum á föstudaginn austur að Hofi til þess að fara daginn eftir upp á Hvannadalshnjúk, hæsta tind Íslands. Við fórum með Íslenskum Fjallaleiðsögumönnum sem stóðu sig mjög vel.

Ferðin var frábær, stórkostleg. Við hófum labbið kl. 5 í 100 m. hæð og vorum nokkuð mörg enda ekki bara hópur frá Kaupþingi þarna heldur einnig frá Aktavis og öðrum fyrirtækjum. Við gengum upp að snjólínu og þar var farið í línu, þ.e. myndaðir hópar af 8 + 1 (guide) sem voru tengdir saman með reipi. Síðan var haldið af stað upp ákaflega merkilega brekku í jöklinum að því leiti að ég hef aldrei farið gengið upp jafn jafnaflíðandi og langa brekku. Hún ætlaði bara engan enda að taka. Reyndar var veðrið leiðinlegt þarna, mikill mótvindur, kuldi og skafrenningur. Þegar brekkan tók enda tók við n.k. slétta sem er í raun sprengigígur eftir sprengigos í Hvannadalshnjúk árið 1372 sem lagði sveitina í rúst og lækkaði Öræfajökul svo mikið að hnjúkurinn varð hæsti tindur landsins. Þar lægði vindinn og sólin fór að skína.

Við komumst svo upp á hnjúkinn á endanum kl. 16:35 við mikinn fögnuð. Veðrið var fínt og frábært útsýni þaðan.

Svo var haldið niður aftur og þegar við fórum niður brekkuna miklu var þreyta farin að segja til sín, fætur orðnir aumir og bakið einnig. Þetta varð enn verra þegar við komum aftur niður fyrir snjóinn, þá voru fæturnir orðnir virkilega aumir eftir langann dag. Og síðasti kílómeterinn var erfiðastur vegna þess að ekki einungis voru fæturnir aumir orðnir heldur voru batteríin að verða búin, lágur blóðsykur og vökvatap farið að segja til sín. Svo rammt var þetta orðið að 100 metrum frá bílastæðinu (endastöð) varð ég að setjast niður og teiga síðustu golsopa af PowerAid sem ég var með með mér, svo að það liði hreinlega ekki yfir mig.

Þegar á hótelið kom kl 21:30, fékk ég svo smá heimagerðan snapps frá Haute Savoi í Frakklandi, sem rifjaði upp gamlar minningar og mýkti smá kroppinn. Síðan var farið í sturtu, borðaður kvöldverður og bjór með og svo beint í bólið, örþreyttur.

Daginn eftir vaknaði ég kl. 9:30 alveg endurnærður og satt best að segja held ég að ef önnur eins ferð hefði verið á dagskrá aftur svona strax næsta dag hefði ég alveg verið game. En þessi ferð var þó heldur löng, 16 tímar, og af þeim skrifast alveg þrír tímar á bið á bið ofan vegna tafa sem urðu vegna fólks sem þurfti að snúa við vegna veikinda, þreytu og meiðsla. Það var nett pirrandi að norpast þarna uppi í bið, finna kroppinn kólna í veðrinu á leiðnni upp og vita að það voru nokkrir hópar sem tóku fram úr okkur, bara vegna þess að við höfðum verið óheppin með forföll á leiðinni upp.

Ég er alveg til í að gera þetta aftur og mæli með þessari ferð fyrir fólk sem sér ekkert heimskulegt við að fara upp á hæsta tind landsins til þess eins að koma niður aftur. Ég var ánægður að finna að úthaldslega var þetta ekkert mál fyrir mig, þarf bara að vanda betur fæðuvalið næst og koma með meira vatn.

Ég stefni á að setja myndir úr þessari ferð á myndasíðuna mína seinna.