Fimm ára upprennandi þungarokkari

Við Bríet vorum á leiðinni í afmæli vinkonu hennar í gær þegar ég setti Slipknot á fóninn í bílnum. Það var ballaða sem var fyrst fyrir valinu og hún hlustaði á þetta með öðru, við vorum aðallega að ræða saman um heima og geima.

En svo kom næsta lag, dauðarokk eins og Slipknot gerir svo vel. Öskrað og spilað á skrilljón slög á mínútu. Bríet hlustaði á þetta í smá stund og spurði svo, þar sem við vorum að renna í hlað afmælisbarnsins: "Pabbi, verður manni ekki illt í hálsinum á að syngja svona"? Ég brosti og sagði henni að jú, vissulega væri þetta kvalafullur söngur, en söngvarinn væri búinn að gera þetta svo lengi að hann væri orðinn vanur.

Síðan náði ég aftur í Bríeti og á leiðinni heim var aftur hlustað á Slipknot og hún fílar þetta bara mjög vel. Hlustaði á "Spit it out", "Wait and bleed" og "Duality" með miklum hughrifum og kvaðst hafa gaman af. Ég ákvað því að taka næsta skref og kenna henni að hrista hausinn í takt við tónlistina með grettusvip samhliða því að slá á ímyndaðan sneril. Og þetta var allveg að rokka feitt hjá minni fimm ára snót. Það er með yndislegri sjónum að sjá fimm ára þungarokkarasnót að þeyta flösu í takt við eðalþungarokk, með grettusvip og lüft-trommu slögum.

Jamm, ég er búinn að gera hana að rokkara.

Reyndi svo að höfða til klassískra gena í henni með því að setja Rach 3 á fóninn með Mörthu Argerich en það var ekki að rokka. Sú stutta setti bara Slipknot aftur á fóninn. Hún mun vonandi að læra að meta þá snilld síðar meir.