Og skattmann stelur engu?

Ár hvert fæ ég blað í hendurnar þar sem eru nákvæmar fjárhagsupplýsingar um mig forskráðar, að mér forspurðum. Þetta blað kemur frá Skattmann. Þessar persónunjósnir hefur hann stundað með löglegum hætti. Síðan birtir hann unnin gögn, s.s. tekjuskatta mína, á sumrin.

Þetta gerir hann að mér forspurðum og til þessa hefur hann lagaheimildir.

Löglegt? Já. Siðlaust? Já. Allavega sá hluti þar sem kvikindið birtir þær fyrir hvern sem er er sjá vill.

Skattmann er jafn nauðsynlegur og aðlaðandi þjóðfélagsþegn og ríkisböðull í löndum þar sem dauðarefsing er leyfð. Ill nauðsyn.

Ef hann héldi sig við að afla fjár fyrir ríkið með tekjuskatti og virðisaukaskatti þá væri ég sáttur. En skattmann fer með sínu loðnu, gráðugu, krumlur í hver skúmaskot þar sem fólk reynir að koma fé SÍNU og verðmætum þannig að það geti notið þess sjálft. Nei, skattmann vill sitt, slefandi gráðugt snýkjudýr. 

Til dæmis, ef ég fer strangt til tekið eftir skattalögum þarf ég að skrá afmælisgjafir og jólagjafir og gefa upp til skatts. Pælið í því. 

Grunaður um upplýsingastuld